Een docent claimt in zijn werk psychische schade te hebben opgelopen, omdat de werkgever de adviezen van de bedrijfsarts niet volledig heeft opgevolgd. Bij de rechter moet hij dit verband aantonen. Lukt dat?
Wat eraan voorafging
Een docent solliciteert begin juni 2008 bij een scholengemeenschap. Hij krijgt een voltijdse aanstelling voor het geven van lessen op twee locaties. Op 27 juni heeft hij een gesprek met de twee afdelingsleiders over de werkzaamheden. Op 30 juni belt hij een van hen om te melden dat hij een aangeboren hartafwijking heeft, in het verleden gezondheidsproblemen had, licht stressgevoelig is en een pacemaker heeft. Hij heeft nu geen klachten maar vraagt om zo min mogelijk te hoeven wisselen tussen leslokalen.
Op 1 juli bezoekt hij de bedrijfsarts. Die adviseert de school om de docent zoveel mogelijk een vast lokaal te geven en aan het begin van de dag in te roosteren, bij voorkeur niet na het vijfde uur. De school probeert aan dit advies te voldoen maar dat lukt niet helemaal. Op 29 september, een kleine maand na de start van het schooljaar, meldt de docent zich gedeeltelijk ziek. De bedrijfsarts adviseert een time-out tot de herfstvakantie. Na de herfstvakantie volgen nog en paar ziekmeldingen. In november is de docent betrokken bij een auto-ongeluk. Vanaf 12 december 2008 is hij volledig ziek en vanaf juli 2009 ontvangt hij een IVA-uitkering.
Bij de rechter
De docent meent dat hij recht heeft op een schadevergoeding. De werkgever is tekort geschoten in zijn zorgverplichtingen en daardoor heeft hij schade geleden: omdat de werkgever geen rekening heeft gehouden met zijn beperkingen bij het inroosteren, is zijn posttraumatische stress stoornis die hij eerder had opgelopen herleefd. De kantonrechter heeft de vorderingen van de docent afgewezen. Het rooster was weliswaar niet in overeenstemming met het advies van de bedrijfsarts, maar het is niet duidelijk dat de werknemer is uitgevallen door gezondheidsklachten die door zijn werk zijn veroorzaakt. Dat verband is te onzeker. De werknemer gaat tegen deze uitspraak in hoger beroep.
In hoger beroep
Het hof bekrachtigt het vonnis van de kantonrechter. Het is niet de werkgever die tekort is geschoten maar de werknemer. Die heeft in de sollicitatieprocedure zijn beperkingen niet gemeld. Uit de informatie die hij tijdens de rechtszaak heeft verstrekt, blijkt dat hij op grond van zijn persoonlijke en medische situatie helemaal niet in staat was een voltijdse functie bij de werkgever te vervullen. De werkgever heeft naar beste vermogen rekening gehouden met de beperkingen van de docent. Er is geen verband aangetoond tussen het werk en de uitval. De docent heeft maar acht uren lesgegeven die buiten het advies van de bedrijfsarts vielen en hij heeft niet kunnen onderbouwen dat die acht uur de aanleiding waren voor zijn uitval.
In de praktijk
Een werknemer kan een werkgever aanspreken voor een schadevergoeding als hij schade heeft geleden tijdens de uitvoering van zijn werkzaamheden. Er moet dan een duidelijk verband zijn tussen de schade en het werk. Bij psychische klachten is de precieze oorzaak vaak moeilijk te duiden en zolang het verband tussen werk en schade onzeker is, zal de werknemer geen aanspraak kunnen maken op een schadevergoeding.
Bron: XpertHR Actueel